ای درویش

خوش عالمی است نیستی که هر کجا که ایستی کس نگوید که کیستی

از خود تا مولا دو گام است اما تو لذت دنیا خواهی که سرای مراد و کام است

عاقبت خود را فنا ساز که کار در سر انجام است

در رنگ و پوست منگر در نقد دوست نگر

به عاریت نازیدن کار زنان است و از دیده جان نگریدن کار مردانست

جوانمردا

درخت هستی از بیخ بر کن و در دریای نیستی افکن که هر که با عشق در آمیخت

عشق او را به دار در آویخت و در شغلش افکند عاقبت از وی بگریخت

لا ابالی بودن صفت این پادشاه است و عاشق کشتن رسم این درگاه است

به علم قطره قطره میبارد و به حلم دریا دریا فرو میگذارد

اگر بسته ی عشقی خلاص مجوی و اگر کشته ی اویی قصاص مگوی 

 تا بر جان می لرزی حقا که به دو جو نمی ارزی